СОРБОН
Жаброил -алайҳис-салом- Росулуллоҳ саллаллоҳу алайҳи васаллам-нинг ҳузурларига келиб: “Бадр жангида қатнашган кишиларни қандай кишилар деб биласизлар?” – деди. Росулуллоҳ -саллаллоҳу алайҳи васаллам-: “Мусулмонларнинг энг яхшилари (деб биламиз)”, – дедилар. Жаброил -алайҳис-салом-: “Биз фаришталар ҳам Бадр жангида қатнашганларни энг яхшиларимиз деб биламиз,” – деди.
Абу Лаҳаб замзам ёнида ўтириб Бадр жанги хабарларини ва мусулмонлар билан мушриклар ўртасида бўлаётган ҳодисаларни суриштириб ўтирарди. Жанг қатнашчиларидан бири Муғийра ибн Ҳорис исмли киши узоқдан кўриниб қолди. Абу Лаҳаб: “Эй жиян, бу ёққа кел”, – деб уни чақирди. – “Бадр жанги ҳақида сўзлаб берсангчи!” – деди. Муғийра Абу Лаҳабнинг ёнига келиб ўтирди, одамлар ҳам унинг атрофига тўпландилар. Абу Лаҳаб бетоқатлик билан: “Қани, жиян, сўзлачи, нималар бўлди?” – деди. Муғийра: “Биз уларга ўзимизни тутиб бердик, холос. Хоҳлаганларидек ўлдиришди, хоҳлаганларидек асир олишди. Аллоҳга қасамки, бизнинг жангчиларимизда айб йўқ.
Биз оппоқ либосли кишиларга дуч келдик. Улар осмонга туташиб кетадиган, баҳайбат отлар миниб олган эдилар, бирор бир нарсани қолдирмадилар, бирорбир нарса уларни қаршисида тура олмади,” – деди. Ўтирганлар орасида Абу Рофиъ исмли Аббос ибн Абдулмутталибнинг қули ҳам бор эди. У аввалроқ ислом динини қабул қилган ва мусулмонлигини яшириб юрарди. Муғийра ибн Ҳориснинг сўзларини эшитгач: “Аллоҳга қасамки, сен айтаётган кишилар Аллоҳнинг фаришталаридир,” – деди.
Ҳақиқатан ҳам у жангчилар фаришталар эди. Росулуллоҳ -саллаллоҳу алайҳи васаллам- Бадр куни жангда: “Ана у қурол-аслаҳасини тақиб, отини бошини ушлаб турган Жаброилдир,” – дегандилар. Бадр жанги куни мушриклар мингга яқин киши эди, саҳобалар эса уч юз ўн тўққиз киши эдилар. Шунда росулуллоҳ -саллаллоҳу алайҳи васаллам- қиблага юзланиб, қўлларини кўтардилар-да, Аллоҳдан ёлвориб дуо қилиб, ёрдам сўрадилар: “Эй Аллоҳ! Менга берган ваъдангни бажо келтир!
Эй Аллоҳ! Менга берган ваъдангни амалга ошир! Агар бу мусулмон жамоат ҳалок бўлса, қайтиб Сенга ҳеч ким ер юзида ибодат қилмайди!”. Росулуллоҳ -саллаллоҳу алайҳи васаллам- шу ҳолда қўлларини кўтариб, Аллоҳга дуо-илтижо билан ёлворишда давом этабердилар, ҳатто елкаларидан ридолари ҳам тушиб кетди. Абу Бакр -розияллоҳу анҳу- келиб, ридоларини тўғрилаб, елкаларига ташлади ва: “Эй Росулуллоҳ -саллаллоҳу алайҳи васаллам- Робингизга қилган бу дуоингиз етар. Албатта, Аллоҳ берган ваъдасини бажо келтиради,” – дедилар. Шунда қуйидаги ояти карима нозил бўлди:
«Ўшанда Парвардигорингиздан мадад тилаганингизда, У сизларга ижобат қилиб: «Мен сизларга кетма-кет келадиган минглаб фаришталар билан мадад берурман», – (деди)». Аллоҳ таоло мусулмонларга фаришталар билан мадад берди. Фаришталар мусулмонлар билан бирга кофирларга қарши жанг қилдилар. Аллоҳнинг изни билан мусулмонларга нусрат келди. (Муслим ривояти).
