СОРБОН
Жаброил -алайҳис-салом- Росулуллоҳ саллаллоҳу алайҳи васаллам-нинг ҳузурларига келиб: “Бадр жангида қатнашган кишиларни қандай кишилар деб биласизлар?” – деди. Росулуллоҳ -саллаллоҳу алайҳи васаллам-: “Мусулмонларнинг енг яхшилари (деб биламиз)”, – дедилар. Жаброил -алайҳис-салом-: “Биз фаришталар ҳам Бадр жангида қатнашганларни енг яхшиларимиз деб биламиз,” – деди.
Абу Лаҳаб замзам ёнида ўтириб Бадр жанги хабарларини ва мусулмонлар билан мушриклар ўртасида бўлаётган ҳодисаларни суриштириб ўтирарди. Жанг қатнашчиларидан бири Муғийра ибн Ҳорис исмли киши узоқдан кўриниб қолди. Абу Лаҳаб: “Ей жиян, бу ёққа кел”, – деб уни чақирди. – “Бадр жанги ҳақида сўзлаб берсангчи!” – деди. Муғийра Абу Лаҳабнинг ёнига келиб ўтирди, одамлар ҳам унинг атрофига тўпландилар. Абу Лаҳаб бетоқатлик билан: “Қани, жиян, сўзлачи, нималар бўлди?” – деди. Муғийра: “Биз уларга ўзимизни тутиб бердик, холос. Хоҳлаганларидек ўлдиришди, хоҳлаганларидек асир олишди. Аллоҳга қасамки, бизнинг жангчиларимизда айб йўқ.
Биз оппоқ либосли кишиларга дуч келдик. Улар осмонга туташиб кетадиган, баҳайбат отлар миниб олган едилар, бирор бир нарсани қолдирмадилар, бирорбир нарса уларни қаршисида тура олмади,” – деди. Ўтирганлар орасида Абу Рофи исмли Аббос ибн Абдулмутталибнинг қули ҳам бор еди. У аввалроқ ислом динини қабул қилган ва мусулмонлигини яшириб юрарди. Муғийра ибн Ҳориснинг сўзларини ешитгач: “Аллоҳга қасамки, сен айтаётган кишилар Аллоҳнинг фаришталаридир,” – деди.
Ҳақиқатан ҳам у жангчилар фаришталар еди. Росулуллоҳ -саллаллоҳу алайҳи васаллам- Бадр куни жангда: “Ана у қурол-аслаҳасини тақиб, отини бошини ушлаб турган Жаброилдир,” – дегандилар. Бадр жанги куни мушриклар мингга яқин киши еди, саҳобалар еса уч юз ўн тўққиз киши едилар. Шунда росулуллоҳ -саллаллоҳу алайҳи васаллам- қиблага юзланиб, қўлларини кўтардилар-да, Аллоҳдан ёлвориб дуо қилиб, ёрдам сўрадилар: “Ей Аллоҳ! Менга берган вадангни бажо келтир!
Ей Аллоҳ! Менга берган вадангни амалга ошир! Агар бу мусулмон жамоат ҳалок бўлса, қайтиб Сенга ҳеч ким ер юзида ибодат қилмайди!”. Росулуллоҳ -саллаллоҳу алайҳи васаллам- шу ҳолда қўлларини кўтариб, Аллоҳга дуо-илтижо билан ёлворишда давом етабердилар, ҳатто елкаларидан ридолари ҳам тушиб кетди. Абу Бакр -розияллоҳу анҳу- келиб, ридоларини тўғрилаб, елкаларига ташлади ва: “Ей Росулуллоҳ -саллаллоҳу алайҳи васаллам- Робингизга қилган бу дуоингиз етар. Албатта, Аллоҳ берган вадасини бажо келтиради,” – дедилар. Шунда қуйидаги ояти карима нозил бўлди:
«Ўшанда Парвардигорингиздан мадад тилаганингизда, У сизларга ижобат қилиб: «Мен сизларга кетма-кет келадиган минглаб фаришталар билан мадад берурман», – (деди)». Аллоҳ таоло мусулмонларга фаришталар билан мадад берди. Фаришталар мусулмонлар билан бирга кофирларга қарши жанг қилдилар. Аллоҳнинг изни билан мусулмонларга нусрат келди. (Муслим ривояти).
